Rinnoji Temple
轮王寺
輪王寺
린노지 사찰
Temple Rinnō-ji
Rinnoji-Tempel
Templo Rinnoji
วัดรินโนจิ (Rinnoji)

Rinnoji Temple was founded in 766 CE by the Buddhist monk and saint Shodo (735–817). He had resolved to found a religious center at Nikko, and after studying Nara Buddhism, he endured great hardship before finally reaching Nikko. Over the centuries, the temple developed from its modest origins as a simple thatched-roof hut to a huge complex of beautiful halls and shrines. The temple received the patronage of the Tokugawa shogunate, which ruled Japan from 1603 to 1867. Today, the temple is one of the largest and most important religious institutions in the country. It includes the Taiyuin Mausoleum, a national treasure, as well as thirty-eight other Important Cultural Properties.

From Simple Hut to Magnificent Halls

Though the first building that Shodo and his followers built in 766 CE was hardly more than a simple thatched-roof hut, the community fervently worked to develop this secluded area into a prosperous temple complex. Within a century after its founding, Rinnoji had already grown to such an extent that even the most powerful holy men in Kyoto, then the cultural and political capital of Japan, began visiting the temple, contributing further to its development. Thanks to the devotion of these early believers, the temple quickly established itself as one of the greatest religious institutions in the country and continues to develop to this day.

Two Shrines and One Temple

Today Nikko is home to the Buddhist Rinnoji Temple and two Shinto shrines, the Nikko Futarasan Shrine and Nikko Toshogu. In the not-so-distant past all three were united under a single leadership structure, known collectively as Nikko-zan. Nikko-zan combined both Buddhism and Shinto, a uniquely Japanese fusion of the two traditions called shinbutsu shugo. After the end of samurai government in 1867, the new government decided in 1871 to create a clear distinction between the two religions. It issued the Shinto and Buddhism Separation Order, which required all religious institutions in the country to affiliate with either Shintoism or Buddhism. Nikko-zan, with its history of more than a millennium of fusion between the two belief systems, could not so easily choose one or the other, so instead, it was separated into three parts, creating the present system of Two Shrines and One Temple.

Where Mountains Are Buddhas

The centuries of syncretism between Shintoism and Buddhism at Nikko created a special set of beliefs. As Shintoism is a religion based on the veneration of natural spirits manifested physically in the environment, the three great mountains in the area—Mt. Nantai, Mt. Nyoho, and Mt. Taro—are themselves considered deities. Rinnoji Temple’s three principal Buddhist deities—Senju Kannon, Amida Nyorai, and Bato Kannon —are also considered to be incarnations of these mountains and vice versa.

Political Patronage

In the early seventeenth century, the Nikko-zan temple complex came under the patronage of the ruling Tokugawa shogunate, during which period the temple’s most iconic structures were built. In 1613, Tokugawa Ieyasu (1543–1616), the first Tokugawa shogun, installed his trusted religious adviser, the high priest Tenkai (1536–1643), as head priest of Nikko-zan and ordered him to restore the temple. Most notably, Tenkai oversaw the construction of Toshogu Shrine and the enshrinement of Ieyasu’s spirit there as the guardian deity for eastern Japan. Later, Ieyasu’s grandson Iemitsu (1604–1651) continued Tokugawa support of Nikko-zan, working to make the temple one of the most magnificent in the country. His impressive mausoleum, the Taiyuin, was built at Nikko in accordance with his will. Thanks to the efforts of these three leaders—Ieyasu, Tenkai, and Iemitsu—Nikko-zan became the splendid complex that we see today.

Imperial Leadership

In the early days of Tokugawa rule, Ieyasu worked to develop a close relationship with the imperial family in order to secure the legitimacy of his rule over the country. By the mid-seventeenth century, this resulted in Nikko-zan being designated as a monzeki jiin, a temple headed by a prince of the imperial family who has taken Buddhist vows. The prince heading the temple was called “Prince Rinnoji” and was also the head of the Kan’eiji Temple in Tokyo and the Enryakuji Temple near Kyoto, both very important temples of the Tendai sect of Buddhism. During the Tokugawa shogunate, members of the imperial family enjoyed considerable political and religious discretion, and a strong relationship formed between the Tokugawa shogunate and the imperial family which lasted for over two centuries.

轮王寺由高僧胜道上人（735–817年）建于766年。他一直立志要在日光建立一个宗教中心，在研读了奈良佛学之后，他经历了千辛万苦，终于抵达日光。几个世纪以来，这座寺庙已经从最初简陋的茅草屋发展成为有着华美佛堂和神社的庞大建筑群。1603年至1867年，德川幕府统治着日本，这座寺庙得到了德川幕府的支持。今天，这座寺庙已蜕变成日本最大也最为重要的宗教机构之一。涵盖了国宝大猷院以及其他38个重要文化财产。

从简陋的茅草屋到宏伟的佛堂

尽管胜道和他的门徒们在766年搭起的第一座建筑不过是一个简陋的茅草屋，但他们热忱地致力于将这个僻静的地区发展成一个繁荣的寺庙建筑群。落成后不到1个世纪，轮王寺已经取得了长足的发展。当时，京都是日本的文化及政治中心，甚至连京都最有权势的圣人也开始到访这座寺庙，进一步促进了这座寺庙的发展。正是这些早期信徒的虔诚奉献，轮王寺迅速确立了其在日本最伟大的宗教机构之一的地位，一直发展至今。

两社一寺

现在，日光是佛教的轮王寺和两个神社：日光二荒山神社和日光东照宫的所在地。在并不太久以前，它们都属于一个统一的管理体系，统称为日光山。日光山结合了佛教和神道教，这种日本特有的两种风俗的融合，被称为“神佛习合”。1867年武家政权结束后，新政权于1871年决定在两种宗教之间建立明确的区分。政府发布了“神佛分离令”，要求日本所有宗教机构只能从属于神道教或佛教二者其一。在日光山，两个信仰体系融合的历史已经超过千年，无法轻易地从二者中进行选择。取而代之的是将日光山分为三个部分，创建了目前两社一寺的体系。

山即是佛

几百年间，日光在神道教和佛教的融合间产生了一个特殊的信仰体系。神道教的核心在于对自然环境中依自然规律显现之自然精灵的尊崇，因此该地区的三座高山：男体山、女峰山及太郎山本身即被视为神明。轮王寺的三个主要佛教神明：千手观音、阿弥陀如来和马头观音被认为是这三座山的化身，而山同样也是神明的化身。

政治支持

17世纪初，日光山寺庙建筑群受到了当时执政的德川幕府的支持，这一时期，寺庙最具标志性的建筑落成了。1613年，德川幕府的第一个将军德川家康（1543–1616）任命其信赖的宗教顾问高僧天海（1536–1643）为日光山住持，令其重新振兴寺庙。最值得一提的是，东照宫的建造和将德川家康的亡灵作为东日本的守护神供奉，都是在天海的监督下完成的。后来，德川家康的孙子德川家光（1604-1651）继续了德川幕府对日光山的支持，致力于使其成为日本最宏伟的寺庙之一。依照他的遗愿，他令人惊叹的陵墓——大猷院便建造于日光。在德川家康、天海和德川家光三位领袖的努力下，日光山才成为了今天我们看到的这个壮观的建筑群。

皇室治理

德川幕府统治初期，德川家康为了确保自己对日本统治的合法性，致力于与皇室建立密切的关系。到了17世纪中叶，日光山被指定为“门迹寺院”，即由立志修行佛学的皇室皇子担任住持的寺庙。在这里担任住持的皇子被称为“轮王寺宫”，同时也兼任佛教天台宗的两个非常重要的寺庙：东京宽永寺和位于京都附近的延历寺的住持。德川幕府期间，皇室成员享有相当大的政治和宗教权力，德川幕府与皇室之间形成了长达2个多世纪的牢固关系。

 

輪王寺由高僧勝道上人（735–817年）建於766年。他一直立志要在日光建立一個宗教中心，在研讀了奈良佛學之後，他經歷了千辛萬苦，終於抵達日光。幾個世紀以來，這座寺廟已經從最初簡陋的茅草屋發展成為有著華美佛堂和神社的龐大建築群。1603年至1867年，德川幕府統治著日本，這座寺廟得到了德川幕府的支持。今天，這座寺廟已蛻變成日本最大也最為重要的宗教機構之一。涵蓋了國寶大猷院以及其他38個重要文化財產。

 

從簡陋的茅草屋到宏偉的佛堂

儘管勝道和他的門徒們在766年搭起的第一座建築不過是一個簡陋的茅草屋，但他們熱忱地致力於將這個僻靜的地區發展成一個繁榮的寺廟建築群。落成後不到1個世紀，輪王寺已經取得了長足的發展。當時，京都是日本的文化及政治中心，甚至連京都最有權勢的聖人也開始到訪這座寺廟，進一步促進了這座寺廟的發展。正是這些早期信徒的虔誠奉獻，輪王寺迅速確立了其在日本最偉大的宗教機構之一的地位，一直發展至今。

 

兩社一寺

現在，日光是佛教的輪王寺和兩個神社：日光二荒山神社和日光東照宮的所在地。在並不太久以前，它們都屬於一個統一的管理體系，統稱為日光山。日光山結合了佛教和神道教，這種日本特有的兩種風俗的融合，被稱為“神佛習合”。1867年武家政權結束後，新政權於1871年決定在兩種宗教之間建立明確的區分。政府發佈了“神佛分離令”，要求日本所有宗教機構只能從屬於神道教或佛教二者其一。在日光山，兩個信仰體系融合的歷史已經超過千年，無法輕易地從二者中進行選擇。取而代之的是將日光山分為三個部分，創建了目前兩社一寺的體系。

 

山即是佛

幾百年間，日光在神道教和佛教的融合間產生了一個特殊的信仰體系。神道教的核心在於對自然環境中依自然規律顯現之自然精靈的尊崇，因此該地區的三座高山：男體山、女峰山及太郎山本身即被視為神明。輪王寺的三個主要佛教神明：千手觀音、阿彌陀如來和馬頭觀音被認為是這三座山的化身，而山同樣也是神明的化身。

 

政治支持

17世紀初，日光山寺廟建築群受到了當時執政的德川幕府的支持，這一時期，寺廟最具標誌性的建築落成了。1613年，德川幕府的第一個將軍德川家康（1543–1616）任命其信賴的宗教顧問高僧天海（1536–1643）為日光山住持，令其重新振興寺廟。最值得一提的是，東照宮的建造和將德川家康的亡靈作為東日本的守護神供奉，都是在天海的監督下完成的。後來，德川家康的孫子德川家光（1604-1651）繼續了德川幕府對日光山的支持，致力於使其成為日本最宏偉的寺廟之一。依照他的遺願，他令人驚歎的陵墓——大猷院便建造於日光。在德川家康、天海和德川家光三位領袖的努力下，日光山才成為了今天我們看到的這個壯觀的建築群。

 

皇室治理

德川幕府統治初期，德川家康為了確保自己對日本統治的合法性，致力於與皇室建立密切的關係。到了17世紀中葉，日光山被指定為“門跡寺院”，即由立志修行佛學的皇室皇子擔任住持的寺廟。在這裡擔任住持的皇子被稱為“輪王寺宮”，同時也兼任佛教天臺宗的兩個非常重要的寺廟：東京寬永寺和位於京都附近的延曆寺的住持。德川幕府期間，皇室成員享有相當大的政治和宗教權力，德川幕府與皇室之間形成了長達2個多世紀的牢固關係。

 

린노지 사찰은 서기 766년 불교 승려이자 성자인 쇼도(735-817)가 창건하였습니다. 닛코에 종교 시설을 세우기로 결심하고, 나라 불교를 공부한 후 엄청난 고난을 견디며 마침내 닛코로 왔습니다. 처음에 소박한 초가지붕 오두막이던 사찰은 수세기를 거치는 동안 아름다운 건물과 신사가 있는 거대한 단지로 발전했습니다. 사찰은 1603년부터 1867년까지 일본을 통치한 도쿠가와 막부의 후원을 받았습니다. 현재 린노지는 일본에서 가장 크고 중요한 종교 시설 중 하나입니다. 이곳에는 국보인 다이유인 묘와 38개의 다른 중요 문화재가 있습니다.

 

소박한 오두막이 웅장한 건물로

쇼도와 그를 따르던 사람들이 서기 766년에 지은 첫 번째 건물은 소박한 초가지붕 오두막에 지나지 않았지만, 지역사회는 이 외딴 지역을 사찰 단지로 발전시키기 위해 노력했습니다. 린노지는 창건 이후 한 세기도 지나지 않아 이미 일본의 문화적, 정치적 수도인 교토에서 가장 영향력 있는 신도들이 사찰을 방문하기 시작할 정도로 성장하였고, 이는 사찰 단지 발전에 크게 기여하였습니다. 초기 신도들의 헌신 덕분에 사찰은 일본에서 가장 위대한 종교 시설 중 하나로 빠르게 자리 잡았고, 현재도 발전을 계속하고 있습니다.

 

두 개의 신사와 하나의 사찰

현재 닛코에는 불교 사찰인 린노지와 신토 신사인 닛코 후타라산 신사와 닛코 도쇼구가 있습니다. 그리 멀지 않은 과거에 세 곳은 모두 닛코잔이라는 단일 리더십 구조 아래 통합되었습니다. 닛코잔은 불교와 신토를 결합한 것으로, 두 전통을 일본 고유의 방식으로 융합한 것을 신부츠 슈고라고 합니다. 1867년 사무라이 막부가 막을 내린 후 새 정부는 1871년에 두 종교를 명확히 구분하기로 결정했습니다. 전국의 모든 종교 시설이 신토 또는 불교 중 하나에 가입하도록 하는 신토와 불교 분리 명령을 발령했습니다. 두 종교의 융합 역사가 천 년 이상이 되는 닛코잔은 둘 중 하나를 쉽게 선택할 수 없었기 때문에 하나를 선택하지 않고 세 부분으로 분리하여 현재의 두 개의 신사와 하나의 사찰 시스템을 형성했습니다.

 

산이 곧 부처

닛코에서 신토와 불교의 수세기에 걸친 융합은 특별한 믿음을 만들어 냈습니다. 신토는 주변에 실물로 나타나는 자연의 정령을 숭배하는 종교이기 때문에 이 지역의 3대 산인 난타이산, 뇨호산, 타로산은 신으로 여겨집니다. 린노지 사찰을 대표하는 세 부처인 천수관음, 아미타여래, 마두관음도 이 산의 화신으로 여겨지며 그 반대의 경우도 마찬가지입니다.

 

정치적 후원

17세기 초에, 닛코잔 사찰 단지는 집권한 도쿠가와 막부의 후원을 받았고, 그 기간 동안 사찰의 가장 상징적인 구조가 확립되었습니다. 1613년 도쿠가와 막부 첫 번째 쇼군인 도쿠가와 이에야스(1543–1616)는 자신이 신뢰하는 종교 고문인 대증정 덴카이(1536–1643)를 닛코잔의 주지로 임명하고 사찰을 복원하도록 명령했습니다. 특히 덴카이는 도쇼구 신사의 건설과 동일본의 수호신으로 이에야스의 영혼을 모시는 일을 감독했습니다. 이후에 이에야스의 손자 이에미츠(1604-1651)는 도쿠가와 가문의 닛코잔 지원을 유지하며 전국에서 가장 웅장한 사찰로 만들기 위해 노력했습니다. 그의 유언에 따라 이에미츠의 인상적인 묘인 타이유인이 닛코에 지어졌습니다. 이에야스, 덴카이, 이에미츠, 이 세 명의 노력 덕분에 닛코잔은 현재와 같은 멋진 단지가 되었습니다.

 

황실 리더십

도쿠가와 막부 초기에 이에야스는 통치의 정당성을 확보하기 위해 황실과 긴밀한 관계를 구축하려고 노력했습니다. 17세기 중반에 닛코잔은 출가한 황실 왕자가 이끄는 사찰인 몬제키 지인으로 지정되었습니다. 사찰을 이끄는 왕자는 “린노지 왕자”라고 불렸고, 불교 천태종에서 아주 중요한 사찰인 도쿄의 칸에이지 사찰, 교토 근처의 엔랴쿠지 사찰의 주지이기도 했습니다. 도쿠가와 막부 시대에 황실 구성원들은 상당한 정치적, 종교적 재량권을 가졌고, 황실과 도쿠가와 막부 사이의 돈독한 관계는 2세기 이상 지속되었습니다.

Le temple Rinnō-ji fut fondé en 766 EC par le moine bouddhiste et saint Shōdō (735 - 817). Il était résolu à fonder un centre religieux à Nikkō, et après avoir étudié le bouddhisme de Nara, il endura de grandes difficultés avant de finalement atteindre Nikkō. Au fil des siècles, le temple se développa, passant du statut modeste d’une simple hutte au toit de chaume à un immense complexe de halls et sanctuaires somptueux. Le temple reçut le patronage du shogunat Tokugawa, qui gouverna le Japon de 1603 à 1867. Aujourd'hui, le temple est l'une des institutions religieuses les plus grandes et les plus importantes du pays. Il comprend le mausolée de Taiyû-in, un trésor national, ainsi que trente-huit autres biens culturels d’importance.

 

D’une simple hutte à des halls somptueux

Bien que le premier bâtiment construit par Shōdō et ses partisans en 766 EC ne fût guère plus qu'une simple hutte au toit de chaume, la communauté travailla avec ferveur pour développer cette zone isolée en un prospère complexe de temples. Moins d'un siècle après sa fondation, le Rinnō-ji se développa à un point tel que même les saints hommes les plus puissants de Kyoto, alors capitale culturelle et politique du Japon, commencèrent à visiter le temple, contribuant ainsi à son développement. Grâce à la dévotion de ces premiers croyants, le temple s'imposa rapidement comme l'une des plus grandes institutions religieuses du pays et continue de se développer à ce jour.

 

Deux sanctuaires et un temple

Aujourd'hui, Nikkō abrite le temple bouddhiste Rinnō-ji et deux sanctuaires shintō, les sanctuaires Nikkō Futarasan et Nikkō Tōshō-gū. Dans un passé pas si lointain, les trois bâtiments étaient unis sous la direction d'une seule structure, connus collectivement sous le nom de Nikkō-zan. Nikkō-zan combina le bouddhisme et le shintō, une fusion exclusivement japonaise des deux traditions appelée shinbutsu shūgō. Après la fin du gouvernement des samouraïs en 1867, le nouveau gouvernement décida en 1871 de créer une distinction claire entre les deux religions. Il publia l'Ordre de séparation du shintoïsme et du bouddhisme, qui obligeait toutes les institutions religieuses du pays à s'affilier au shintoïsme ou au bouddhisme. Nikkō-zan, avec son histoire de plus d'un millénaire de fusion entre les deux systèmes de croyances, ne pouvait pas si facilement choisir l'un ou l'autre. C’est la raison pour laquelle, il fut séparé en trois parties, créant ainsi le système actuel composé de deux sanctuaires et d'un temple.

 

Où les montagnes sont des bouddhas

Les siècles de syncrétisme entre le shintoïsme et le bouddhisme à Nikkō donnèrent naissance à un ensemble spécial de croyances. Comme le shintoïsme est une religion basée sur la vénération des esprits naturels qui se manifestent physiquement dans l'environnement, les trois grandes montagnes de la région - le mont Nantai, le mont Nyoho et le mont Taro - sont elles-mêmes considérées comme des divinités. Les trois principales divinités bouddhistes du temple Rinnō-ji - Senjū Kannon, Amida Nyōrai et Batō Kannon - sont également considérées comme des incarnations de ces montagnes et vice versa.

 

Patronage politique

Au début du XVIIe siècle, le complexe du temple Nikkō-zan passa sous le patronage du shogunat Tokugawa au pouvoir, période pendant laquelle la plupart des structures emblématiques du temple furent construites. En 1613, Tokugawa Ieyasu (1543 - 1616), le premier shogun Tokugawa, installa son fidèle conseiller religieux, le grand prêtre Tenkai (1536 - 1643), à la position de prêtre principal de Nikkō-zan et lui ordonna de restaurer le temple. Plus précisément, Tenkai supervisa la construction du sanctuaire Tōshō-gū et consacra l'esprit d’Ieyasu dans ce lieu comme divinité gardienne de l'est du Japon. Plus tard, le petit-fils d'Ieyasu, Iemitsu (1604 - 1651), continua le soutien des Tokugawa au Nikkō-zan, travaillant à faire du temple l'un des plus magnifiques du pays. Son impressionnant mausolée, le Taiyû-in, fut construit à Nikkō conformément à sa volonté. Grâce aux efforts de ces trois dirigeants - Ieyasu, Tenkai et Iemitsu - Nikkō-zan devint le splendide complexe que nous pouvons observer aujourd'hui.

Leadership impérial

Au début du shogunat Tokugawa, Ieyasu travailla pour développer une relation étroite avec la famille impériale afin de garantir la légitimité de son règne sur le pays. Au milieu du XVIIe siècle, cela aboutit à la désignation de Nikkō-zan comme un monzeki ji-in, c’est-à-dire un temple dirigé par un prince de la famille impériale qui a prononcé des vœux bouddhistes. Le prince à la tête du temple était appelé « Prince Rinnō-ji » et était également le chef du temple Kan’ei-ji à Tokyo et du temple Enryaku-ji près de Kyoto, deux temples très importants de la secte bouddhiste Tendai. Pendant le shogunat Tokugawa, les membres de la famille impériale jouissaient d'un pouvoir discrétionnaire politique et religieux considérable, et une relation forte s'établit entre le shogunat Tokugawa et la famille impériale qui dura plus de deux siècles.

Der Rinnoji-Tempel wurde 766 n. Chr. vom buddhistischen Mönch und Heiligen, Shodo (735–817), gegründet. Er hatte beschlossen, ein religiöses Zentrum in Nikko zu gründen, und nachdem er den Nara-Buddhismus studiert hatte, musste er sich vielen Schwierigkeiten stellen, bevor er schließlich Nikko erreichte. Im Laufe der Jahrhunderte entwickelte sich der Tempel von seinen bescheidenen Ursprüngen als einfache Strohhütte, zu einer riesigen Anlage aus schönen Hallen und Schreinen. Der Tempel erhielt die Schirmherrschaft des Tokugawa-Shogunats, das von 1603 bis 1867 in Japan herrschte. Heute ist der Tempel eine der größten und wichtigsten religiösen Einrichtungen des Landes. Er umfasst das Taiyuin-Mausoleum, einen nationalen Schatz, sowie achtunddreißig weitere wichtige Kulturgüter.

 

Von der einfachen Hütte zu prächtigen Hallen

Obwohl das erste Gebäude, das Shodo und seine Anhänger 766 n. Chr. errichteten, kaum mehr als eine einfache Strohhütte war, arbeiteten sie eifrig daran, dieses abgelegene Areal in eine prosperierende Tempelanlage umzuwandeln. Innerhalb eines Jahrhunderts nach seiner Gründung war der Einfluss des Rinnoji-Tempels bereits so soweit gewachsen, dass selbst die mächtigsten Geistlichen in Kyoto, der damaligen kulturellen und politischen Hauptstadt Japans, den Tempel besuchten und so zu seiner Entwicklung beitrugen. Dank der Leidenschaft, mit der sich die Gläubigen der Entwicklung des Tempels hingaben, etablierte sich der Rinnoji schnell zu eine der größten religiösen Institutionen des Landes und dieser Prozess währt bis heute fort.

 

Zwei Schreine und ein Tempel

Heute beherbergt Nikko den buddhistischen Rinnoji-Tempel und zwei shintoistische Schreine, den Nikko Futarasan und den Nikko Toshogu. Es ist nicht allzu lange her, als alle drei unter einer einzigen Führungsstruktur vereint waren, die zusammen als Nikkozan bekannt sind. Nikkozan verband Buddhismus und Shinto, eine einzigartige japanische Verschmelzung der beiden Traditionen, die Shinbutsu-shugo genannt wird. Nach dem Ende der Samurai-Herrschaft im Jahr 1867 beschloss die neue Regierung 1871, eine klare Unterscheidung zwischen den beiden Religionen vorzunehmen. Sie erließ eine Verordnung zur Trennung von Shinto und Buddhismus, die alle religiösen Institutionen im Land dazu zwang, sich entweder dem Shintoismus oder dem Buddhismus anzuschließen. Nikkozan mit seiner mehr als tausendjährigen Geschichte der Verschmelzung der beiden Glaubenssysteme, konnte sich nicht so leicht für eine Seite entscheiden. Stattdessen wurde er in drei Teile geteilt, wodurch das gegenwärtige System aus zwei Schreinen und einem Tempel zustande kam.

 

Wo Berge Buddhas sind

Der jahrhundertelange Synkretismus zwischen Shintoismus und Buddhismus in Nikko schuf besondere Glaubenssätze. Da der Shintoismus eine Religion ist, die auf der Verehrung von Naturgeistern beruht, die sich physisch in der Umwelt befinden, gelten die drei großen Berge in der Region – Berg Nantai, Berg Nyoho und der Berg Taro – als Gottheiten. Die drei buddhistischen Hauptgottheiten des Rinnoji-Tempels – Senju-Kannon, Amida-Nyorai und Bato-Kannon – werden auch als Inkarnation dieser Berge betrachtet, und umgekehrt.

 

Politisches Patronat

Im frühen 17. Jahrhundert, als das Tokugawa-Shogunat das Patronat für die Nikkozan Tempelanlage übernahm, wurden die ikonischsten Strukturen des Tempels errichtet. 1613 setzte Tokugawa Ieyasu (1543–1616), der erste Tokugawa-Shogun, seinen engsten religiösen Berater, den Hohepriester Tenkai (1536–1643), als Oberpriester von Nikkozan ein und befahl ihm, den Tempel wiederherzustellen. Vor allem beaufsichtigte Tenkai den Bau des Toshogu-Schreins und die Einschreinung des Geistes von Ieyasu dort, als Schutzgottheit für Ostjapan. Später führte Ieyasus Enkel, Iemitsu (1604–1651), die Unterstützung von Nikkozan durch den Tokugawa-Clan fort. Er arbeitete daran, ihn in einen der prächtigsten Tempel im Land zu machen. Sein Mausoleum, das eindrucksvolle Taiyuin, wurde in Nikko nach seinem Willen erbaut. Dank der Bemühungen dieser drei Persönlichkeiten – Ieyasu, Tenkai und Iemitsu – wurde Nikkozan zu der großartigen Anlage aus Schreinen und Tempeln, wie wir sie heute sehen.

 

Kaiserliche Führung

In den frühen Tagen der Tokugawa-Herrschaft arbeitete Ieyasu daran, eine enge Beziehung zur kaiserlichen Familie aufzubauen, um die Legitimität seiner Herrschaft über das Land zu sichern. Mitte des 17. Jahrhunderts führte dies dazu, dass Nikkozan als Monzeki-jiin bezeichnet wurde – ein Tempel, dem ein Prinz der kaiserlichen Familie vorstand, der ein buddhistisches Gelübde abgelegt hatte. „Prinz Rinnoji“, der dem Tempel vorstand, war auch Oberhaupt der Tempel Kan'eiji in Tokio und Enryakuji in der Nähe von Kyoto. Beide hatten einen hohen Stellenwert innerhalb des Tendai-Buddhismus. Während der Zeit des Tokugawa-Shogunats genossen die Mitglieder der kaiserlichen Familie politische und religiöse Diskretion, und es bildete sich eine enge Beziehung zwischen dem Tokugawa-Shogunat und der kaiserlichen Familie, die über zwei Jahrhunderte bestand.

El templo Rinnoji fue fundado en el año 766 d. C. por el monje budista y santo Shodo (735–817). Shodo había decidido fundar un centro religioso en Nikko y, después de estudiar el budismo de Nara, tuvo que atravesar grandes dificultades hasta llegar finalmente a Nikko. A lo largo de los siglos, el templo se desarrolló desde sus modestos orígenes como una simple cabaña con techo de paja hasta convertirse en un enorme complejo de hermosos pabellones y santuarios. Recibió el patrocinio del sogunato Tokugawa, que gobernó Japón desde 1603 hasta 1867. Hoy es una de las instituciones religiosas más grandes e importantes del país. Incluye el mausoleo Taiyuin, tesoro nacional, así como otros treinta y ocho bienes culturales de importancia.

 

De simple cabaña a pabellones majestuosos

Aunque el primer edificio que Shodo y sus seguidores construyeron en el año 766 d. C era poco más que una simple choza con techo de paja, la comunidad trabajó con ahínco para convertir esta zona aislada en un próspero complejo templario. Un siglo después de su fundación, el Rinnoji ya había crecido hasta tal punto que incluso los hombres santos más poderosos de Kioto —entonces capital cultural y política de Japón— comenzaron a visitarlo, lo que contribuyó aún más a su desarrollo. Gracias a la devoción de aquellos primeros creyentes, el templo se estableció rápidamente como una de las instituciones religiosas más importantes del país y continúa desarrollándose hasta el día de hoy.

 

Dos santuarios y un templo

Hoy en día, Nikko alberga el templo budista Rinnoji y dos santuarios sintoístas, el Nikko Futarasan y el Nikko Toshogu. En un pasado no muy lejano, los tres estaban unidos bajo una única estructura de liderazgo conocida colectivamente como Nikko-zan. Nikko-zan combinaba el budismo y el sintoísmo, una fusión exclusivamente japonesa de las dos tradiciones llamada shinbutsu shugo. Después del fin del gobierno samurái en 1867, el nuevo Gobierno decidió crear una clara distinción entre las dos religiones en 1871. Emitieron la Orden de Separación del Sintoísmo y el Budismo, que exigía que todas las instituciones religiosas del país se afiliaran al sintoísmo o al budismo. Nikko-zan, con su historia de más de un milenio de fusión entre los dos sistemas de creencias, no podía elegir tan fácilmente uno u otro, por lo que optó por separarse en tres partes y creó el sistema actual de dos santuarios y un templo.

 

Donde las montañas son budas

Los siglos de sincretismo entre sintoísmo y budismo en Nikko crearon un conjunto especial de creencias. Como el sintoísmo es una religión basada en la veneración de los espíritus naturales que se manifiestan físicamente en el entorno, las tres grandes montañas de la zona —el monte Nantai, el monte Nyoho y el monte Taro— se consideran deidades. Las tres principales deidades budistas del templo Rinnoji —Senju Kannon, Amida Nyorai y Bato Kannon— también se consideran encarnaciones de esas montañas y viceversa.

 

Mecenazgo político

A principios del siglo XVII, el complejo templario de Nikko-zan quedó bajo el patrocinio del gobierno del sogunato Tokugawa, período durante el cual se construyeron las estructuras más icónicas del templo. En 1613, Tokugawa Ieyasu (1543–1616), el primer sogún Tokugawa, instaló a su consejero religioso de confianza, el sumo sacerdote Tenkai (1536–1643), como sacerdote principal de Nikko-zan y le ordenó restaurar el templo. La labor más destacable de Tenkai fue supervisar la construcción del santuario Toshogu y la consagración del espíritu de Ieyasu allí como la deidad protectora del este de Japón. Más tarde, el nieto de Ieyasu, Iemitsu (1604–1651), continuó brindando el apoyo de los Tokugawa a Nikko-zan y trabajando para hacer del templo uno de los más majestuosos del país. Su impresionante mausoleo, el Taiyuin, fue construido en Nikko de acuerdo con su testamento. Gracias a los esfuerzos de estos tres líderes —Ieyasu, Tenkai e Iemitsu—, Nikko-zan se convirtió en el espléndido complejo que vemos hoy.

 

Liderazgo imperial

En los primeros tiempos del gobierno de los Tokugawa, Ieyasu trabajó para desarrollar una relación cercana con la familia imperial para asegurar la legitimidad de su gobierno sobre el país. A mediados del siglo XVII, esto permitió que Nikko-zan fuera designado como monzeki jiin, un templo encabezado por un príncipe de la familia imperial que había hecho votos budistas. El príncipe que dirigía el templo se llamaba “príncipe Rinnoji” y era también el jefe del templo Kan’eiji de Tokio y del templo Enryakuji de cerca de Kioto, ambos templos muy importantes de la secta budista Tendai.. Durante el sogunato Tokugawa, los miembros de la familia imperial disfrutaron de una considerable discreción política y religiosa, y se formó una sólida relación entre el sogunato Tokugawa y la familia imperial que duró más de dos siglos..

วัดรินโนจิ (Rinnoji) ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 766 โดยท่านปรมาจารย์โชโด (Shodo) ผู้เป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนา (ค.ศ. 735-817) ท่านได้ตัดสินใจที่จะก่อตั้งศูนย์กลางศาสนาที่นิกโก หลังจากศึกษาพระพุทธศาสนาในนาราแล้ว
ท่านได้อดทนต่อความยากลำบากอย่างแสนสาหัสและไปถึงนิกโกได้ในที่สุด ตลอดเวลาหลายศตวรรษที่ผ่านมา
จากต้นกำเนิดที่เรียบง่ายมีเพียงกระท่อมมุงหลังคาจาก วัดได้รับการพัฒนาสู่การมีวิหารและศาลเจ้าที่สวยงามขนาดใหญ่
โดยวัดนี้ได้รับการอุปถัมภ์ของโชกุนโทกูงาวะซึ่งปกครองญี่ปุ่นตั้งแต่ปี ค.ศ. 1603-1867
ปัจจุบันถือเป็นวัดที่เป็นศาสนสถานที่ยิ่งใหญ่และสำคัญที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่น ประกอบด้วยสุสานไทยูอิน
(Taiyuin) อันเป็นมรดกแห่งชาติและสมบัติล้ำค่าทางวัฒนธรรมอื่น ๆ อีก 38 รายการ

 

จากกระท่อมอันเรียบง่ายสู่วิหารอันงามสง่า

แม้ว่าอาคารหลังแรกที่ท่านปรมาจารย์โชโด (Shodo) และเหล่าศิษยานุศิษย์สร้างขึ้นในปี ค.ศ. 766 นั้นเป็นเพียงแค่กระท่อมหลังคามุงหญ้าแห้งอันเรียบง่าย แต่ท่านปรมาจารย์โชโดและเหล่าศิษยานุศิษย์ก็พยายามอย่างเต็มที่ในการพัฒนาพื้นที่อันเงียบสงบแห่งนี้ให้กลายเป็นกลุ่มวัดที่เจริญรุ่งเรือง ในหนึ่งศตวรรษหลังจากการก่อตั้ง วัดรินโนจิ (Rinnoji) ได้ขยายออกไปในระดับที่แม้แต่เหล่านักบวชผู้มีบารมีมากที่สุดในเกียวโตซึ่งเป็นเมืองหลวงทางวัฒนธรรมและการเมืองของญี่ปุ่นก็เริ่มเข้ามาเยี่ยมชมวัด และมีส่วนสนับสนุนในการพัฒนามากยิ่งขึ้น ด้วยความทุ่

มเทของเหล่าสาธุชนในยุคแรก ทำให้วัดได้รับการยอมรับอย่างรวดเร็วว่าเป็นศาสนสถานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศและยังคงพัฒนาอย่างต่อเนื่องมาจนถึงทุกวันนี้

 

สองศาลเจ้า หนึ่งวัด

ปัจจุบัน นิกโกเป็นที่ตั้งของวัดในพระพุทธศาสนา คือ วัดรินโนจิ (Rinnoji) และศาลเจ้าชินโต 2 แห่ง คือ ศาลเจ้านิกโกฟูตาระซัง และนิกโกโทโชกุ โดยเมื่อไม่นานมานี้ สถานที่ทั้งสามถูกผนวกรวมกันเป็นหนึ่งเดียวภายใต้โครงสร้างที่มีผู้นำเดียวกัน โดยรู้จักกันในนามว่า นิกโกซัง นิกโกซังหลอมรวมศาสนาพุทธและชินโตเข้าไว้ด้วยกัน ซึ่งเป็นการผสมผสานระหว่างประเพณีทั้งสองแบบของญี่ปุ่นที่เรียกว่า ชิมบุตสึ ชูโง หลังจากการสิ้นสุดของรัฐบาลซามูไรในปี ค.ศ. 1867 ในปี ค.ศ. 1871 รัฐบาลใหม่ได้ตัดสินใจสร้างความแตกต่างที่ชัดเจนระหว่างทั้ง 2 ศาสนา โดยออกคำสั่งแยกศาสนาชินโตและศาสนาพุทธออกจากกัน ซึ่งกำหนดให้ศาสนสถานทุกแห่งในประเทศต้องสังกัดศาสนาชินโตหรือศาสนาพุทธอันใดอันหนึ่ง ด้วยประวัติความเป็นมาของการหลอมรวมระหว่างความเชื่อทั้งสองมามากกว่าหนึ่งพันปี นิกโกซังจึงไม่สามารถเลือกระบบความเชื่ออย่างใดอย่างหนึ่งได้โดยง่าย ดังนั้นจึงถูกแยกออกเป็นสามส่วนโดยสร้างเป็นระบบในปัจจุบัน คือ สองศาลเจ้าและหนึ่งวัด

 

ณ สถานที่ที่ภูเขาคือพุทธะ

การหลอมรวมระหว่างศาสนาชินโตและพระพุทธศาสนาเป็นเวลายาวนานหลายศตวรรษที่นิกโกได้ก่อกำเนิดชุดความเชื่อพิเศษ เนื่องจากศาสนาชินโตเป็นศาสนาที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของความเคารพนับถือเรื่องจิตวิญญาณในธรรมชาติที่แสดงออกทางกายภาพในสิ่งแวดล้อม ภูเขาที่ยิ่งใหญ่ทั้งสามในบริเวณนั้น คือ ภูเขานันไต (Nantai) ภูเขาเนียโฮ (Nyoho) และภูเขาทาโร (Taro) ได้รับการนับถือว่าเป็นเทพเจ้า    เทพเจ้าหลักทางพระพุทธศาสนาสามองค์ของ วัดรินโนจิ (Rinnoji) ได้แก่ พระโพธิสัตว์กวนอิมพันกร (Senju Kannon) พระอมิตาภะ (Amida Nyorai) และพระโพธิสัตว์กวนอิมเศียรม้า (Bato Kannon) ก็ถูกนับถือว่าเป็นอวตารของภูเขาเหล่านี้ และภูเขาก็คืออวตารของเทพเจ้าด้วยเช่นกัน

 

การอุปถัมภ์จากด้านการเมือง

ในช่วงต้นศตวรรษที่ 17 กลุ่มวัดนิกโกซัง อยู่ภายใต้การอุปถัมภ์ของโชกุนโทกูงาวะ ซึ่งในระหว่างช่วงเวลาดังกล่าว สิ่งที่เป็นโครงสร้างที่โดดเด่นที่สุดของวัดได้ถูกก่อสร้างขึ้น ในปี ค.ศ. 1613 สมัยโทกูงาวะ อิเอยาสุ (ค.ศ.1543-1616) ซึ่งเป็นโชกุนในตระกูลโทกูงาวะคนแรกได้ตั้งที่ปรึกษาฝ่ายศาสนาที่ตนนับถือ คือ มหาเถระเทนไค (ค.ศ.1536-1643) ขึ้นเป็นเจ้าอาวาสของนิกโกซัง และมีบัญชาให้บูรณะวัด โดยส่วนใหญ่ มหาเถระเทนไคจะคุมงานก่อสร้างของศาลเจ้าโทโชกุ (Toshogu) และแท่นบูชาจิตวิญญาณของอิเอยาสุที่สถิตอยู่ ณ ที่นั้นในฐานะของเทพผู้พิทักษ์ญี่ปุ่นตะวันออก ต่อมา อิเอมิตสึ (Iemitsu) (ค.ศ. 1604 -1651) หลานชายของอิเอยาสุ ได้สานต่อการสนับสนุนของโทกูงาวะที่มีต่อนิกโกซังในการทำให้เป็นวัดที่มีความงดงามมากที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศ สุสานไทยูอิน (Taiyuin) ที่น่าประทับใจของเขา ถูกสร้างขึ้นที่นิกโกตามความประสงค์ของเขา ต้องขอบคุณความพยายามของเหล่าผู้นำทั้งสามท่านนี้ คือ อิเอยาสุ เท็นไก และอิเอมิตสึ (Iemitsu) ที่ทำให้นิกโกซังกลายเป็นสถานที่กว้างใหญ่และงดงามอย่างที่เราเห็นในปัจจุบัน

 

ความเป็นผู้นำแห่งจักรพรรดิ

ในช่วงแรกของการปกครองโดยโทกูงาวะ อิเอยาสุได้มุ่งพัฒนาให้เกิดความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับราชวงศ์ เพื่อรักษาความชอบธรรมในการปกครองประเทศของตน ในช่วงกลางศตวรรษที่ 17 ด้วยสาเหตุดังกล่าวทำให้นิกโกซังถูกกำหนดให้เป็นวัดที่มีชนชั้นสูงหรือเชื้อพระวงศ์บวชอยู่ (Monzeki Ji-in) โดยวัดถูกปกครองโดยเจ้าชายแห่งราชวงศ์ผู้ที่รับคำปฏิญาณทางพระพุทธศาสนา เจ้าชายที่มุ่งหน้าไปยังวัดนี้มีนามว่า “เจ้าชายรินโนจิ” และยังเป็นผู้ปกครองวัดคันเอจิในโตเกียว และวัดเอ็นเรียกุจิที่อยู่ใกล้เกียวโต ซึ่งทั้งสองวัดมีความสำคัญมากต่อพระพุทธศาสนานิกายเท็นได ในช่วงการปกครองของโชกุนโทคุงาวะ สมาชิกราชวงศ์ได้ใช้ดุลพินิจทางการเมืองและศาสนาอย่างมาก และมีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นระหว่างโชกุนโทคุกาวะและราชวงศ์ที่ดำเนินมาอย่างยาวนานกว่าสองศตวรรษ