Taiyuin Mausoleum
大猷院
大猷院
다이유인 묘
Mausolée de Taiyû-in
Taiyuin-Mausoleum
Mausoleo Taiyuin
สุสานไทยูอิน (Taiyuin)

The Taiyuin is the final resting place of Iemitsu (1604–1651), the third Tokugawa shogun. Iemitsu became shogun in 1623, although his father, the second shogun Hidetada, continued to rule as the retired shogun until his death in 1632. This pattern followed that established by the first shogun Ieyasu, who became shogun in 1603 but retired in 1605, ruling as retired shogun until 1616. After Iemitsu assumed real power in 1633, he consolidated the power base of the shogunate, implementing a political structure that would remain in force until the end of the shogunate in 1867.

Iemitsu's greatest achievement was the implementation of policies to reign in the power of the feudal lords. Prior to the reunification of Japan by Ieyasu following the Battle of Sekigahara in 1600, the great military houses had considerable political autonomy. The strongest feudal lords were unaccustomed to submission. In one famous episode, Iemitsu summoned these powerful men, many of whom were much older than him, and declared: “I am the Shogun by birth. Henceforth, I shall treat you as my vassals. If you object, go back to your lands and prepare for war.”

Early in his regime, Iemitsu instituted the sankin kotai or alternative attendance system, in which the regional lords were required to move their household to Edo (Tokyo) for one year, returning home for the following year. When a lord remained in his own territory, his wife and heir stayed in Edo as hostages. As well as forcing the lords to spend large amounts of money that might otherwise have been used to raise armies, this system also allowed the shogunate to monitor the feudal lords more closely. Iemitsu implemented the isolationist sakoku policy in 1635, which severely restricted entrance to Japan by foreigners, as well as preventing common Japanese people from leaving the country. After the suppression of the Shimabara Rebellion (1637–1638), there was peace in Japan for more than 200 years.

The Taiyuin is not only important as the mausoleum of the third shogun. The buildings, ornamentation, and other elements of the Taiyuin were also designed to express the power and authority of the Tokugawa shogunate. For example, there are three gates on the approach to the mausoleum each with two or more celestial warriors that ward off evil. Typically, shrines and temples are protected by a single gate flanked by two guardians. Additionally, the approach is lined with lanterns of stone or bronze. They were donated by the most powerful feudal lords, as expressions of their subservience to the shogun. There are also lanterns donated by the imperial family. Their presence is a physical expression of the close ties between the imperial court and the shogunate as well as the legitimacy of the rule of the Tokugawa.

The mausoleum is beautiful, but its design also expresses the great respect that the third shogun had for his grandfather. The shogun selected a site close to the grave of the first Tokugawa shogun but was careful that his mausoleum never rivaled the magnificence of the Toshogu. For example, the gold-and-black color scheme of the Taiyuin is more understated than the gold-and-white of the Toshogu. The beautiful decorations are also comparatively subdued.

大猷院是德川幕府第三代将军德川家光（1604–1651）的最终安息之所。德川家光在1623年继任幕府将军。但是他的父亲，第二代将军德川秀忠在退位后直到1632年去世前，仍作为大御所继续统治着日本。这种模式承继了幕府第一代将军德川家康建立的模式。德川家康在1603年就任将军，但1605年便退任，退位后直到1616年仍作为大御所继续统治着日本。1633年掌权后，德川家光巩固了幕府的权力基础，推行了一种政治体制，直到1867年幕府结束前仍在生效。

德川家光最伟大的成就在于实施了制约封建大名势力的政策。1600年关原之战后，德川家康尚未重新统一日本时，各支强大的军队掌握着相当大的政治权力。最显赫的封建大名们不习惯屈服。一段著名的轶事中说道，德川家光曾召集这些大多远比他年长的权贵，宣布道：“我生来便是将军。今后，我把你们当作我的家臣。如果有异议，就回到领地准备开战吧。”

德川家光在他的政权初期，建立了参勤交代制度，要求各藩大名举家迁至江户（现在的东京）1年，第2年才能返回家中。当大名留在自己的领地时，他的妻子和继承人便留在江户为质。除了迫使大名花费大量资金以免其用来扩充军队，这一制度也使幕府得以更密切地监视封建大名。德川家光在1635年实施了孤立主义的锁国政策，这一政策严格限制了外国人进入日本，也禁止普通国民离开日本。岛原之乱（1637-1638）被镇压后，日本在200多年中都保持了和平。

大猷院的重要不仅在于它是第三代将军的陵墓。大猷院的建筑物、装饰物和其他元素也旨在彰显德川幕府的权力和威严。例如，通往陵墓的大门共有三道，每道门前都有两尊或两尊以上的神像镇守避邪。通常情况下，神社和寺庙是由有两尊守护神在侧的一道大门保护。此外，路边是成排的石灯笼或青铜灯笼。这些都是最显赫的封建大名捐奉的，以此表达他们对幕府的服从。也有些灯笼是来自皇室。它们的存在从物质上体现了皇室与幕府之间的紧密联系，以及德川幕府统治的合法性。

陵墓极为美观，但设计中还体现了第三代将军对祖父的尊敬。德川家光在选址时既靠近德川家康的陵墓，又小心地不让自己的陵墓与壮丽的东照宫争锋。例如，东照宫采用白、金色调，而大猷院则选择了相对等级较低的黑、金色调。漂亮的装饰品也相对内敛。

大猷院是德川幕府第三代將軍德川家光（1604–1651）的最終安息之所。德川家光在1623年繼任幕府將軍。但是他的父親，第二代將軍德川秀忠在退位後直到1632年去世前，仍作為大御所繼續統治著日本。這種模式承繼了幕府第一代將軍德川家康建立的模式。德川家康在1603年就任將軍，但1605年便退任，退位後直到1616年仍作為大御所繼續統治著日本。1633年掌權後，德川家光鞏固了幕府的權力基礎，推行了一種政治體制，直到1867年幕府結束前仍在生效。

德川家光最偉大的成在於實施了制約封建大名勢力的政策。1600年關原之戰後，德川家康尚未重新統一日本時，各支強大的軍隊掌握著相當大的政治權力。最顯赫的封建大名們不習慣屈服。一段著名的軼事中說道，德川家光曾召集這些大多遠比他年長的權貴，宣佈道：“我生來便是將軍。今後，我把你們當作我的家臣。如果有異議，就回到領地準備開戰吧。”

德川家光在他的政權初期，建立了參勤交代制度，要求各藩大名舉家遷至江戶（現在的東京）1年，第2年才能返回家中。當大名留在自己的領地時，他的妻子和繼承人便留在江戶為質。除了迫使大名花費大量資金以免其用來擴充軍隊，這一制度也使幕府得以更密切地監視封建大名。德川家光在1635年實施了孤立主義的鎖國政策，這一政策嚴格限制了外國人進入日本，也禁止普通國民離開日本。島原之亂（1637-1638）被鎮壓後，日本在200多年中都保持了和平。

大猷院的重要不僅在於它是第三代將軍的陵墓。大猷院的建築物、裝飾物和其他元素也旨在彰顯德川幕府的權力和威嚴。例如，通往陵墓的大門共有三道，每道門前都有兩尊或兩尊以上的神像鎮守避邪。通常情況下，神社和寺廟是由有兩尊守護神在側的一道大門保護。此外，路邊是成排的石燈籠或青銅燈籠。這些都是最顯赫的封建大名捐奉的，以此表達他們對幕府的服從。也有些燈籠是來自皇室。它們的存在從物質上體現了皇室與幕府之間的緊密聯繫，以及德川幕府統治的合法性。

陵墓極為美觀，但設計中還體現了第三代將軍對祖父的尊敬。德川家光在選址時既靠近德川家康的陵墓，又小心地不讓自己的陵墓與壯麗的東照宮爭鋒。例如，東照宮採用白、金色調，而大猷院則選擇了相對等級較低的黑、金色調。漂亮的裝飾品也相對內斂。

다이유인은 3대 도쿠가와 쇼군인 이에미츠(1604-1651)의 마지막 안식처입니다. 이에미츠는 1623년에 쇼군이 되었지만, 아버지인 2대 쇼군 히데타다가 1632년 사망할 때까지 은퇴한 쇼군으로 계속 통치했습니다. 이 패턴은 1603년 쇼군이 되었으나, 1605년에 은퇴하여 1616년까지 은퇴한 쇼군으로서 통치한 1대 쇼군 이에야스가 확립하였습니다. 이에미츠가 1633년에 실권을 장악한 후, 막부의 권력 기반을 공고히 하고 이 정치 구조를 도입했으며, 1867년 막부가 끝날 때까지 유지되었습니다.

이에미츠의 가장 큰 업적은 다이묘의 권력을 통제하는 정책의 실행입니다. 1600년 세키가하라 전투 이후 이에야스가 일본을 통일하기 전, 여러 강력한 무사 가문은 상당한 정치적 자치권을 가졌습니다. 세력이 강한 다이묘들은 쉽게 복종하지 않았습니다. 이에 관한 유명한 일화가 있는데, 이에미츠는 자신보다 훨씬 나이가 많은 이들을 불러 다음과 같이 선언했습니다. “과인은 태어날 때부터 쇼군이다. 이제부터 그대들을 가신으로 대할 것이다. 반대한다면 그대들의 번으로 돌아가 전쟁 준비를 하라.”

정권 초기에 이에미츠는 참근교대 시스템을 도입했습니다. 다이묘가 1년 동안 에도(도쿄)에 거주하다가 다음 1년은 번으로 돌아가는 제도입니다. 다이묘가 자신의 영토에서 지낼 때 아내와 후계자는 에도에 인질로 머물러야 했습니다. 다이묘가 군사력 확장에 사용할 막대한 금전을 체제비로 사용하도록 할 뿐만 아니라 막부가 다이묘를 보다 면밀히 감시할 수 있었습니다. 이에미츠는 1635년에 쇄국정책을 시행하여 외국인의 일본 입국을 엄격히 제한하고 일본인이 해외로 떠나는 것을 막았습니다. 시마바라의 난(1637-1638) 진압 이후 일본에는 200년 이상 평화로운 상태가 계속되었습니다.

다이유인은 세 번째 쇼군의 묘로만 중요한 것은 아닙니다. 다이유인의 건물, 장식 및 기타 요소 또한 도쿠가와 막부의 힘과 권위를 표현하도록 설계되었습니다. 예를 들어, 묘로 가는 길에는 악을 물리치는 하늘의 전사가 둘 이상 지키고 있는 문이 세 개나 있습니다. 일반적으로 신사와 사찰은 두 수호자가 측면에 있는 문 하나로 보호를 받습니다. 또한 가는 길에는 석등이나 청동등이 늘어서 있습니다. 쇼군에 대한 복종의 표현으로 세력이 강한 다이묘들이 기증한 것입니다. 황실에서 기증한 등도 있습니다. 황실과 막부 사이의 긴밀한 유대와 도쿠가와 통치의 정당성을 물리적으로 표현한 것입니다.

묘는 아름답지만, 설계를 통해 3대 쇼군이 자신의 할아버지를 크게 존경하고 있음을 표현하고 있습니다. 쇼군은 자신의 묘를 1대 도쿠가와 쇼군의 무덤 근처로 선택했지만, 도쇼구의 웅장함을 뛰어넘지 않도록 주의했습니다. 예를 들어, 다이유인의 금색과 검정색의 색 구성은 도쇼구의 금색과 흰색보다 절제된 것입니다. 아름다운 장식도 비교적 차분합니다.

Le Taiyû-in est le lieu ou repose Iemitsu (1604 - 1651), le troisième shogun Tokugawa. Iemitsu est devenu shogun en 1623, bien que son père, le deuxième shogun Hidetada, continuât à régner en tant que shogun à la retraite jusqu'à sa mort en 1632. Ce modèle suivait celui établi par le premier shogun Ieyasu, qui devint shogun en 1603, mais se retira en 1605, régnant en tant que shogun à la retraite jusqu'en 1616. Après avoir assumé les pleins pouvoirs en 1633, Iemitsu consolida la base du pouvoir du shogunat, mettant en œuvre une structure politique qui resterait en vigueur jusqu'à la fin du shogunat en 1867.

La plus grande réussite d'Iemitsu fut la mise en œuvre de politiques pour régner sur les seigneurs féodaux. Avant la réunification du Japon par Ieyasu suite à la bataille de Sekigahara en 1600, les grandes maisons militaires jouissaient d’une autonomie politique considérable. Les seigneurs féodaux les plus forts n'étaient pas habitués à la soumission. Lors d’un épisode devenu célèbre, Iemitsu convoqua ces hommes puissants, dont bon nombre étaient bien plus âgés que lui, et déclara : « Je suis shogun de naissance. Désormais, je vous traiterai comme mes vassaux. Si vous vous y opposez, retournez sur vos terres et préparez-vous à la guerre ».

Au début de son régime, Iemitsu institua le sankin-kōtai, un système de rotation de services dans lequel les seigneurs régionaux devaient emménager à Edo (Tokyo) pendant un an et retourner dans leur domaine l'année suivante. Lorsqu'un seigneur demeurait sur son propre territoire, sa femme et son héritier restaient à Edo en otages. En plus de forcer les seigneurs à dépenser de grandes sommes d'argent qui auraient autrement pu être utilisées pour lever des armées, ce système permettait également au shogunat de surveiller de plus près les seigneurs féodaux. Iemitsu mit en œuvre la politique isolationniste du sakoku en 1635, qui restreignait sévèrement l'entrée au Japon des étrangers et empêchait les Japonais ordinaires de quitter le pays. Après la répression de la rébellion de Shimabara (1637 - 1638), la paix régna au Japon pendant plus de 200 ans.

Le Taiyû-in n'est pas seulement important en tant que mausolée du troisième shogun. Les bâtiments, l'ornementation et d'autres éléments du Taiyû-in furent également conçus pour exprimer le pouvoir et l'autorité du shogunat Tokugawa. Par exemple, il y a trois portes à l'approche du mausolée, chacune avec deux guerriers célestes ou plus qui repoussent les mauvais esprits. En règle générale, les sanctuaires et les temples sont protégés par une seule porte flanquée de deux gardiens. De plus, l'approche est bordée de lanternes de pierre ou de bronze. Elles furent données par les seigneurs féodaux les plus puissants, comme expression de leur soumission au shogun. Il y a aussi des lanternes données par la famille impériale. Leur présence est une représentation physique des liens étroits entre la cour impériale et le shogunat ainsi que la légitimité du règne des Tokugawa.

Le mausolée est magnifique, mais sa conception exprime également le grand respect que le troisième shogun avait pour son grand-père. Le shogun choisit un site proche de la tombe du premier shogun Tokugawa mais veilla à ce que son mausolée ne rivalise jamais avec la magnificence du Tōshō-gū. Par exemple, la palette de couleurs or et noir du Taiyû-in est plus discrète que l'or et blanc du Tōshō-gū. Bien qu’il y ait de belles décorations, elles restent néanmoins relativement sobres.

 

Das Taiyuin ist die letzte Ruhestätte von Iemitsu (1604–1651), dem dritten Tokugawa-Shogun. Iemitsu wurde 1623 Shogun, obwohl sein Vater, der zweite Shogun Hidetada, weiterhin nach seiner Abdankung, bis zu seinem Tod 1632 regierte. Dieses Muster folgte dem des ersten Shoguns, Ieyasu, der 1603 Shogun wurde, 1605 jedoch zurücktrat und bis 1616 aus dem Ruhestand weiterregierte. Nachdem Iemitsu 1633 im wirklichen Sinne die Macht übernahm, bündelte er die Machtbasis des Shogunats und führte eine politische Struktur ein, die bis zum Ende des Shogunats 1867 in Kraft blieb.

Iemitsus größte Errungenschaft war die Umsetzung von Richtlinien, um die Macht der Feudalherren zu kontrollieren. Vor der Wiedervereinigung Japans durch Ieyasu, nach der Schlacht von Sekigahara im Jahr 1600, hatten die großen Fürsten eine beträchtliche Menge an politischer Autonomie. Die mächtigsten Fürsten waren es nicht gewohnt, sich zu unterwerfen. In einer berühmten Episode rief Iemitsu diese mächtigen Männer herbei, von denen etliche viel älter waren als er, und erklärte: „Ich bin Shogun von Geburt. Fortan werde ich euch als meine Vasallen behandeln. Wenn ihr Einwände habt, kehrt in eure Länder zurück und bereitet euch auf einen Krieg vor. “

Zu Beginn seiner Herrschaft führte Iemitsu das Sankin-kotai (das „alternative Anwesenheitssystem“) ein, bei dem die regionalen Herrscher ihren Haushalt für ein Jahr nach Edo (Tokio) verlegen mussten, um erst im darauffolgenden Jahr nach Hause zurückzukehren. Als ein Fürst in seinem Herrschaftsgebiet blieb, mussten seine Frau und sein Sohn als Geiseln in Edo zurückbleiben. Dieses System zwang die Fürsten nicht nur dazu, große Geldsummen auszugeben, die sonst zur Aufstellung von Armeen verwendet worden wären, sondern ermöglichte es dem Shogunat auch, die Feudalherren genauer zu überwachen. Iemitsu führte 1635 die isolationistische Sakoku-Politik ein, die die Einreise von Ausländern nach Japan stark einschränkte und das einfache japanische Volk daran hinderte, das Land zu verlassen. Nach der Zerschlagung des Shimabara-Aufstandes (1637–1638) herrschte in Japan mehr als 200 Jahre lang Frieden.

Das Taiyuin ist nicht nur als Mausoleum des dritten Shoguns bedeutend. Die Gebäude, die Ornamente und andere Elemente des Taiyuins sind Ausdruck von Macht und Autorität des Tokugawa-Shogunats. Zum Beispiel gibt es vor dem Mausoleum drei Tore, mit jeweils zwei oder mehreren Himmelskriegern, die das Böse abwehren. In der Regel werden Schreine und Tempel durch ein einziges Tor geschützt, das von zwei Wächtern flankiert wird. Zusätzlich befinden sich Laternen aus Stein oder Bronze auf dem Weg zum Mausoleum. Sie wurden von den mächtigsten Feudalherren als Zeichen ihrer Unterwürfigkeit dem Shogun gespendet. Es gibt auch Laternen, die von der kaiserlichen Familie gespendet wurden. Ihre Anwesenheit ist ein Zeichen für die enge Beziehung des kaiserlichen Hofes zum Shogunat sowie die Legitimität der Tokugawa-Herrschaft.

Das Mausoleum ist wunderschön, aber das Design zeugt auch von großem Respekt des dritten Shoguns für seinen Großvater. Der Shogun wählte einen Ort in der Nähe vom Grab des ersten Tokugawa-Shoguns aus, achtete jedoch darauf, dass sein Mausoleum niemals in Konkurrenz zur Pracht des Toshogus stand. Zum Beispiel wirkt das gold-schwarze Farbschema des Taiyuins gedämpfter als das Gold-Weiß des Toshogus. Auch die schönen Dekorationen sind vergleichsweise zurückhaltend.

El Taiyuin es el lugar de descanso final de Iemitsu (1604-1651), el tercer sogún Tokugawa. Iemitsu se convirtió en sogún en 1623, aunque su padre, el segundo sogún Hidetada, continuó gobernando como sogún retirado hasta su muerte en 1632. Este patrón siguió el establecido por el primer sogún Ieyasu, quien se convirtió en sogún en 1603 pero se retiró en 1605, para gobernar como sogún retirado hasta 1616. Después de que Iemitsu asumiera el poder real en 1633, consolidó la base de poder del sogunato e implementó una estructura política que permanecería vigente hasta el final del sogunato, en 1867.

El mayor logro de Iemitsu fue la implementación de políticas para refrenar el poder de los señores feudales. Antes de que Ieyasu reunificara Japón tras la batalla de Sekigahara en 1600, las grandes casas militares tenían una autonomía política considerable. Los señores feudales más fuertes no estaban acostumbrados a la sumisión. En un episodio famoso, Iemitsu convocó a estos hombres poderosos, muchos de los cuales eran considerablemente mayores que él, y declaró: “Soy el sogún por derecho de nacimiento. De ahora en adelante, os trataré como a mis vasallos. Si os oponéis, regresad a vuestras tierras y preparaos para la guerra”.

Al principio de su régimen, Iemitsu instituyó el sankin kotai, o sistema de asistencia alternado en el que los señores regionales debían trasladar su hogar a Edo (Tokio) durante un año y regresar al lugar de origen el año siguiente. Cuando un señor permanecía en su propio territorio, su esposa y su heredero se quedaban en Edo como rehenes. Además de obligar a los terratenientes a gastar grandes cantidades de dinero que de otro modo podrían haberse utilizado para formar ejércitos, este sistema también permitió al sogunato vigilar más de cerca a los señores feudales. En 1635, Iemitsu implementó la política aislacionista del sakoku, que restringió severamente la entrada de extranjeros a Japón, además de impedir que los japoneses comunes abandonaran el país. Después de la represión de la rebelión de Shimabara (1637-1638), hubo paz en Japón durante más de 200 años.

El Taiyuin no solo es importante como mausoleo del tercer sogún; los edificios, la ornamentación y otros elementos también fueron diseñados para expresar el poder y la autoridad del sogunato Tokugawa. Por ejemplo, hay tres puertas en el acceso al mausoleo, cada una con dos o más guerreros celestiales que lo protegen del mal. Por lo general, los santuarios y templos están protegidos por una sola puerta flanqueada por dos guardianes. Además, el acceso está repleto de linternas de piedra o bronce que fueron donadas por los señores feudales más poderosos como símbolo de su subordinación al sogún. También hay linternas donadas por la familia imperial. Su presencia es una expresión física de los estrechos vínculos entre la corte imperial y el sogunato, así como de la legitimidad del gobierno de los Tokugawa.

El mausoleo es hermoso, pero su diseño también manifiesta el gran respeto que el tercer sogún tenía por su abuelo. Dicho sogún eligió un sitio cercano a la tumba del primer sogún Tokugawa, pero tuvo cuidado de que su mausoleo nunca rivalizara con la magnificencia del Toshogu. Por ejemplo, la combinación de colores dorada y negra del Taiyuin es más discreta que la dorada y blanca del Toshogu. Los hermosos ornamentos también son más discretos.

ไทยูอิน (Taiyuin) เป็นสถานที่ถึงแก่กรรมของอิเอมิตสึ (Iemitsu) (ค.ศ. 1604-1651) โชกุนคนที่สามแห่งตระกูลโทกูงาวะ อิเอมิตสึขึ้นเป็นโชกุนในปี ค.ศ. 1623 แม้ว่าโชกุนคนที่สอง คือ ฮิเดตาดะ พ่อของเขาจะยังคงปกครองในฐานะโชกุนปลดเกษียณจนกระทั่งเสียชีวิตในปี ค.ศ. 1632 รูปแบบนี้เป็นไปตามที่กำหนดโดยโชกุนคนแรก คือ อิเอยาสุ ซึ่งขึ้นเป็นโชกุนในปี ค.ศ. 1603 แต่เกษียณในปี ค.ศ. 1605 โดยปกครองในตำแหน่งโชกุนเกษียณจนถึงปี ค.ศ. 1616 หลังจากที่อิเอมิตสึขึ้นมีอำนาจอย่างแท้จริงในปี ค.ศ. 1633 จึงได้รวมฐานอำนาจของโชกุน โดยใช้โครงสร้างทางการเมืองที่จะยังคงมีผลบังคับใช้ไปจนถึงการสิ้นสุดของระบบโชกุนในปี ค.ศ. 1867

ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของอิเอมิตสึ คือ การดำเนินนโยบายเพื่อปกครองอำนาจของขุนนางศักดินา ก่อนที่อิเอยาสุจะรวมประเทศญี่ปุ่นอีกครั้ง หลังจากสงครามเซกิงาฮาระในปี ค.ศ. 1600 กองกำลังทหารที่ยิ่งใหญ่แสดงถึงเอกราชทางการเมือง ขุนนางศักดินาที่แข็งแกร่งที่สุดต่างไม่คุ้นเคยต่อการยอมจำนน ในฉากที่มีชื่อเสียงฉากหนึ่ง อิเอมิตสึได้เรียกผู้มีอำนาจเหล่านี้ ซึ่งหลายคนก็อาวุโสกว่าเขามาก และประกาศว่า : “เราเป็นโชกุนโดยกำเนิด ต่อจากนี้ไปเราจะถือว่าท่านเป็นข้าราชบริพารของเรา หากท่านคัดค้านจงกลับไปยังดินแดนของท่านและเตรียมทำสงคราม”

ในช่วงต้นระบอบการปกครอง อิเอมิตสึได้ก่อตั้งระบบที่เรียกว่าซังกินโกไท (Sankin kotai) คือระบบการผลัดกันพำนัก ซึ่งขุนนางในส่วนภูมิภาคจะต้องย้ายครัวเรือนไปยังเอโดะ (โตเกียว) เป็นเวลาหนึ่งปีและจะกลับไปถิ่นฐานได้ในปีถัดไป ในขณะที่ตัวขุนนางยังคงอยู่ในดินแดนของตน แต่ภรรยาและทายาทของเขามาอยู่ในเอโดะในฐานะตัวประกัน เช่นเดียวกับการบังคับให้ขุนนางใช้จ่ายเงินจำนวนมากที่อาจใช้ในการยกระดับกองทัพ โดยระบบนี้ยังอนุญาตให้โชกุนควบคุมดูแลขุนนางศักดินาอย่างใกล้ชิดมากขึ้น อิเอมิตสึใช้นโยบายการแยกตัวเป็นเอกเทศในปี ค.ศ. 1635 ซึ่งจำกัดการเข้าญี่ปุ่นของชาวต่างชาติอย่างเข้มงวด รวมทั้งป้องกันไม่ให้คนญี่ปุ่นทั่วไปเดินทางออกนอกประเทศ หลังจากการปราบปรามกบฏชิมาบาระ (ค.ศ. 1637-1638) ญี่ปุ่นอยู่ในความสงบสุขมากว่า 200 ปี

ไทยูอินจึงไม่ได้มีความสำคัญเพียงแค่เป็นสุสานของโชกุนคนที่สามเท่านั้น อาคาร การประดับตกแต่ง และองค์ประกอบอื่น ๆ ของไทยูอินได้รับการออกแบบมาเพื่อแสดงถึงอำนาจและบารมีของโชกุนโทกูงาวะ ตัวอย่างเช่น มีประตูสามบานบนเส้นทางเข้าสู่สุสาน โดยแต่ละบานมีเทพทวารบาลสองตนขึ้นไปที่คอยขับไล่ความชั่วร้าย โดยทั่วไป ศาลเจ้าและวัดจะได้รับการปกป้องคุ้มครองโดยมีประตูเพียงบานเดียวที่ขนาบข้างด้วยเทพผู้พิทักษ์สองตน นอกจากนี้ แนวถนนทางเข้ายังเรียงรายไปด้วยโคมไฟที่ทำด้วยหินหรือทองสัมฤทธิ์ ซึ่งได้รับบริจาคจากขุนนางศักดินาที่มีอำนาจมากที่สุดเพื่อเป็นการแสดงออกถึงการยอมสวามิภักดิ์ต่อโชกุน นอกจากนี้ ยังมีโคมไฟที่บริจาคไว้โดยราชวงศ์ การมีอยู่ของสิ่งเหล่านี้เป็นการแสดงออกทางกายภาพของความสัมพันธ์อันใกล้ชิดระหว่างราชสำนักกับโชกุน ตลอดจนความชอบธรรมในการปกครองของโทกูงาวะ

สุสานมีความสวยงาม แต่การออกแบบก็ยังแสดงออกถึงความเคารพอย่างสูงที่โชกุนคนที่สามมีต่อปู่ของเขา โชกุนอิเอมิตสึเลือกสถานที่ใกล้กับสุสานของโชกุนโทกูงาวะคนแรก แต่ก็ระมัดระวังไม่ให้สุสานของเขาไปงดงามเทียบเคียงในระดับเดียวกับความงดงามของโทโชกุ (Toshogu) ตัวอย่างเช่น รูปแบบสีทองและสีดำของไทยูอินนั้นดูเรียบง่ายกว่าสีทองและสีขาวของโทโชกุ การตกแต่งอย่างสวยงามก็ยังไม่วิจิตรอลังการเท่า