History of Rinnoji
轮王寺的历史
輪王寺的歷史
린노지의 역사
Histoire du Rinnoji
Geschichte des Rinnōji
Historia del Rinnoji
ประวัติของวัดรินโนจิ

The story of Rinnoji begins in 766 when the monk and mountain ascetic Shodo Shonin (735–817) crossed the Daiya River and headed into the mountains of Nikko. His immediate goal was to climb Mt. Nantai. He succeeded in 782, on his third try. Shodo and his followers built a few thatch-roofed temple buildings and explored the area. Before long, many religious practitioners had moved to Nikko, and a thriving religious community grew up on the mountainside. Over the centuries, Rinnoji would become one of Japan’s most powerful Buddhist temples, receiving the patronage of both the shoguns and the emperors.

In 848, Emperor Ninmyo (808–850) sent Ennin (794–864), a Tendai monk and abbot of the powerful Enryakuji Temple at Mt. Hiei in Kyoto, to Nikkozan. Ennin’s mandate was to develop the various temples and shrines at Nikkozan into a unified entity that would spiritually protect the country.

The next milestone in Nikkozan’s development was the appointment of the monk Benkaku (dates unknown) as the twenty-fourth abbot in 1210. Benkaku had strong ties with the Kumano region on the Kii Peninsula and its Shugendo practices. Shugendo is a belief system that fuses elements of ancient mountain worship, esoteric Buddhism, and Shinto. Organized in the late Heian period (794–1185), it stresses physical endurance as the way to enlightenment. In the same way that three sacred mountains at Kumano are associated with three Buddhas and three Shinto deities, Benkaku equated the three sacred mountains at Nikko with three Buddhist deities and three Shinto deities. Benkaku enlarged the precinct surrounding Shihonryuji, the first temple built by Shodo, and the temple complex on the shore of Lake Chuzenji.

Temples in Japan often have cemeteries attached, and Nikkozan became the grandest and most famous mausoleum in Japan when the first Tokugawa shogun, Ieyasu (1543–1616), was enshrined at Toshogu Shrine in 1617. His grandson, Iemitsu (1604–1651), the third shogun, was interred at Taiyuin Mausoleum in 1652.

The ties between Nikkozan and the emperor and his court were also quite strong. In 1308, Prince Nincho (d. 1318) became head abbot, the first of many members of the imperial family to be appointed to the post. Indeed, in 1655, Nikkozan’s head temple was designated a monzeki, a temple whose abbot is of imperial or aristocratic lineage. The same year, the temple was given the name “Rinnoji,” and Prince Shucho (1634–1680) was made abbot of both Rinnoji and Kan’eiji Temple in Edo (now Tokyo). He and his successors were given the title “Rinnoji no Miya.”

Rinnoji’s monzeki status continued until 1868, when the Japanese government ordered the separation of Shinto and Buddhism throughout the country. By 1871, Rinnoji had reverted to its former name of Manganji. Twelve years later, however, the temple regained its monzeki status and received permission to use the name Rinnoji again.

轮王寺的故事开启于766年,山岳苦行僧胜道上人(735-817)横渡大谷川,来到日光的群山之中。他的第一个目标就是登上男体山。782年,经过3次尝试,他终于成功登顶。胜道和他的门徒们建造了几座茅草屋顶的寺庙建筑,并探索了这一地区。没过多久,许多宗教修行者纷纷搬到日光,山上形成了一个繁荣的宗教社区。历经几个世纪,轮王寺成为日本最强盛的佛教寺院之一,得到了幕府将军和天皇的庇护。

848年,仁明天皇(808-850)从强盛的京都比叡山延历寺派来住持、天台教僧人圆仁(794-864)前往日光山。圆仁奉命将日光山的各类寺庙和神社发展成一个统一的整体,从精神上保护日本。

       日光山发展的下一个里程碑,是1210年僧人弁觉(生年不详)被任命为第24任住持。弁觉与纪伊半岛的熊野地区及当地的修验道修行有着密切的联系。修验道是一种融合了古代山岳崇拜、佛教密宗和神道教等元素的信仰体系。它形成于平安时代晚期(794-1185),强调以身体的忍耐力做为悟道之法。正如熊野的三座圣山与三佛三神紧密相关一样,弁觉也把日光的三座圣山等同于佛教的三佛和神道教的三神。弁觉扩建了胜道所建的第一座寺院、四本龙寺附近区域以及中禅寺湖畔的寺院群。

日本的寺庙往往都附设墓地。1617年德川幕府第一代将军德川家康(1543-1616)被供奉在东照宫后,日光山成为日本最宏伟、最著名的陵墓。他的孙子,德川幕府第三代将军德川家光(1604-1651),于1652年被安葬在大猷院。

日光山与天皇及朝廷的关系也相当紧密。1308年,仁澄亲王(卒于1318年)成为住持。他是首位被任命为住持的皇族成员。1655年,日光山寺庙之首被指定为门迹。门迹是指由皇室或贵族血脉担任住持的寺庙。同年,该寺被命名为“轮王寺”,守澄亲王(1634-1680)被封为江户(现在的东京)轮王寺和宽永寺的住持。他和他的继任者们被授予“轮王寺宫”的称号。

轮王寺的门迹地位一直延续到1868年,日本政府下令在全国范围内实行神佛分离。1871年,轮王寺又恢复了原名万愿寺。然而12年后,它又重获门迹的地位,并获准再次使用“轮王寺”一名。

輪王寺的故事開啟於766年,山嶽苦行僧勝道上人(735-817)橫渡大穀川,來到日光的群山之中。他的第一個目標就是登上男體山。782年,經過3次嘗試,他終於成功登頂。勝道和他的門徒們建造了幾座茅草屋頂的寺廟建築,並探索了這個地區。沒過多久,許多宗教修行者紛紛搬到日光,山上形成了一個繁榮的宗教社區。歷經幾個世紀,輪王寺成為日本最強盛的佛教寺院之一,得到了幕府將軍和天皇的庇護。

848年,仁明天皇(808-850)從強盛的京都比叡山延曆寺派遣住持、天臺教僧人圓仁(794-864)前往日光山。圓仁奉命將日光山的各類寺廟和神社發展成一個統一的整體,從精神上保護日本。

日光山發展的下一個里程碑,是1210年僧人弁覺(生年不詳)被任命為第24任住持。弁覺與紀伊半島的熊野地區及當地的修驗道修行有著密切的聯繫。修驗道是一種融合了古代山嶽崇拜、佛教密宗和神道教等元素的信仰體系。它形成于平安時代晚期(794-1185),強調以身體的忍耐力做為悟道之法。正如熊野的三座聖山與三佛三神緊密相關一樣,弁覺也把日光的三座聖山視同為佛教的三佛和神道教的三神。弁覺擴建了勝道所建的第一座寺院——四本龍寺附近區域以及中禪寺湖畔的寺院群。

日本的寺廟往往都附設墓地。1617年德川幕府第一代將軍德川家康(1543-1616)被供奉在東照宮後,日光山成為日本最宏偉、最著名的陵墓。他的孫子,德川幕府第三代將軍德川家光(1604-1651),於1652年被安葬在大猷院。

日光山與天皇及朝廷的關係也相當緊密。1308年,仁澄親王(卒于1318年)成為住持。他是首位被任命為住持的皇族成員。1655年,日光山寺廟之首被指定為門跡。門跡是指由皇室或貴族血脈擔任住持的寺廟。同年,該寺被命名為“輪王寺”,守澄親王(1634-1680)被封為江戶(現在的東京)輪王寺和寬永寺的住持。他和他的繼任者們被授予“輪王寺宮”的稱號。

輪王寺的門跡地位一直延續到1868年,日本政府下令在全國範圍內實行神佛分離。1871年,輪王寺又恢復了原名萬願寺。然而12年後,它又重獲門跡的地位,並獲准再次使用“輪王寺”一名。

린노지의 이야기는 766년 승려이자 산악 수행자인 쇼도 쇼닌(735-817)이 다이야강을 건너 닛코산으로 향했을 때부터 시작됩니다. 그의 당면 목표는 난타이산에 오르는 것이었습니다. 그는 782년에 세 번째 시도에서 성공했습니다. 쇼도와 그의 제자들은 초가 지붕으로 된 사찰 건물 몇 개를 짓고 지역을 탐험했습니다. 머지 않아 많은 종교인들이 닛코로 이주했고 산중턱에 종교 공동체가 형성되었습니다. 수세기에 걸쳐 린노지는 일본에서 가장 강력한 불교 사찰 중 하나가 되어 쇼군과 천황의 비호를 받았습니다.

848년에 닌묘 천황(808-850)은 천태종 승려이자 교토 히에이산에 있는 유력한 엔랴쿠지 사찰의 주지인 엔닌(794-864)을 닛코잔으로 보냈습니다. 엔닌의 임무는 닛코잔의 다양한 사찰과 신사를 영적으로 국가를 보호하는 존재로 발전시키는 것이었습니다.

다음으로 닛코잔 발전의 계기가 된 것은 1210년에 승려 벤카쿠(생존연대 미상)의 24대 주지 임명입니다. 벤카쿠는 기이반도의 구마노 지역 및 슈겐도와 깊은 관계를 맺고 있었습니다. 슈겐도는 고대 산악신앙, 밀교, 신토의 요소를 융합한 신앙 체계입니다. 헤이안 시대 후기(794-1185)에 조직되었고, 깨달음을 얻기 위한 길로 육체적 인내를 강조합니다. 구마노에 있는 세 개의 신성한 산을 세 명의 불교 신과 세 명의 신토 신으로 여긴 것과 마찬가지로 벤카쿠는 닛코에 있는 세 개의 신성한 산도 똑같이 여겼습니다. 벤카쿠는 쇼도가 처음 세운 사찰인 시혼류지와 주젠지 호숫가의 사찰 단지 주변을 확장했습니다.

일본의 사찰에는 종종 묘지가 함께 있는데, 1617년에 1대 도쿠가와 쇼군인 이에야스(1543-1616)가 도쇼구 신사에 안치되면서 닛코잔은 일본에서 가장 웅장하고 유명한 묘가 되었습니다. 그의 손자이자 3대 쇼군인 이에미츠(1604–1651)는 1652년에 다이유인 묘에 안치되었습니다.

닛코잔과 천황, 궁중의 관계도 상당히 긴밀했습니다. 1308년에 닌초 왕자(1318년 사망)가 황족 중에서는 처음으로 주지로 임명되었습니다. 1655년에 닛코잔의 본산은 주지가 황족 또는 귀족인 사찰을 뜻하는 몬제키로 지정되었습니다. 같은 해 사찰은 “린노지”라는 이름이 붙여졌고 슈초 왕자(1634-1680)는 린노지와 에도(현재 도쿄)에 있는 간에이지 사찰의 주지가 되었습니다. 그와 그의 후계자들은 “린노지노미야”라는 칭호를 받았습니다.

린노지의 몬제키 지위는 1868년에 일본 정부가 전국적으로 신토와 불교의 분리를 명령할 때까지 유지되었습니다. 1871년에 린노지는 만간지라는 이전 이름으로 바뀌었습니다. 그러나 12년 후 사찰은 몬제키 지위를 회복했고 다시 린노지라는 이름을 사용할 수 있도록 허가를 받았습니다.

L'histoire du Rinnoji commence en 766 lorsque le moine et ascète des montagnes Shodo Shonin (735 - 817) traversa la rivière Daiya et se dirigea vers les montagnes de Nikko. Son objectif premier était de faire l’ascension du mont Nantai. Il réussit en 782, à sa troisième tentative. Shodo et ses disciples construisirent quelques temples au toit de chaume et explorèrent la région. Sous peu, de nombreux pratiquants religieux vinrent s’installer à Nikko et une communauté religieuse florissante se développa à flanc de montagne. Au fil des siècles, le Rinnoji devint l'un des plus influents temples bouddhistes du Japon, recevant le patronage aussi bien des shoguns que des empereurs.

En 848, l'empereur Ninmyo (808 - 850) envoya à Nikkozan Ennin (794 - 864), un moine Tendai et prêtre de l’influent temple Enryakuji du mont Hiei à Kyoto. La mission d'Ennin était de développer les différents temples et sanctuaires de Nikkozan en une entité unifiée qui protégerait spirituellement le pays.

L'événement majeur suivant dans le développement de Nikkozan fut la nomination du moine Benkaku (dates inconnues) en tant que vingt-quatrième prêtre en 1210. Benkaku entretenait des liens étroits avec la région de Kumano, dans la péninsule de Kii, et ses pratiques relevant du Shugendo. Le Shugendo est un système de croyance qui incorpore des éléments de l'ancien culte des montagnes, du bouddhisme ésotérique et du shintoïsme. Émergeant à la fin de l’époque de Heian (794 - 1185), il met l'accent sur le développement de l’endurance physique pour atteindre l'éveil. De manière identique aux trois montagnes sacrées de Kumano associées à trois bouddhas et trois divinités shintoïstes, Benkaku assimila les trois montagnes sacrées de Nikko à trois divinités bouddhistes et trois divinités shintoïstes. Benkaku fit agrandir l’enceinte entourant le Shihonryuji premier temple construit par Shodo, et le complexe de temples de la rive du lac Chuzenji.

Les temples japonais disposent souvent de cimetières attenants et Nikkozan devint le plus grand et plus célèbre mausolée du Japon après que le premier shogun Tokugawa, Ieyasu (1543 - 1616), fut consacré au sanctuaire Toshogu en 1617. Son petit-fils, Iemitsu (1604 - 1651), le troisième shogun, fut enterré au mausolée Taiyuin en 1652.

Les liens entre Nikkozan et l'empereur et sa cour étaient également très forts. En 1308, le prince impérial Nincho (décédé en 1318) devint le premier des nombreux membres de la famille impériale à être nommé au poste de grand prêtre. Par ailleurs, en 1655, le temple principal de Nikkozan fut désigné comme monzeki, c’est à dire un temple dont le prêtre est de lignée impériale ou aristocratique. La même année, le temple reçut le nom de « Rinnoji » et le prince impérial Shucho (1634 - 1680) devint prêtre du Rinnoji et du temple Kan'eiji à Edo (aujourd'hui Tokyo). Le titre « Rinnoji no Miya » lui fut attribué ainsi qu’à ses successeurs.

Le statut de monzeki du Rinnoji se maintint jusqu'en 1868, moment où le gouvernement japonais ordonna la séparation du shintoïsme et du bouddhisme dans tout le pays. En 1871, le Rinnoji reprit son ancien nom de Manganji. Douze ans plus tard, le temple retrouva son statut de monzeki et reçut l'autorisation d'utiliser à nouveau le nom Rinnoji.

Die Geschichte des Rinnōji nimmt ihren Anfang im Jahr 766, als der Mönch und Bergasket Shōdō Shōnin (735–817) den Fluss Daiya überquerte und sich in die Berge von Nikkō begab. Sein unmittelbares Ziel war es, den Berg Nantai zu besteigen. Im Jahr 782 gelang ihm dies beim dritten Versuch. Shōdō und seine Anhänger errichteten einige strohgedeckte Tempelbauten und erkundeten die Gegend. Schon bald zogen Menschen nach Nikkō, um dort ihre Religion auszuüben, und am Fuß des Berges wuchs eine blühende religiöse Gemeinschaft heran. Im Laufe der Jahrhunderte wurde der Rinnōji zu einem der mächtigsten buddhistischen Tempel Japans und erhielt die Schirmherrschaft sowohl der Shogune als auch der Kaiser.

Im Jahr 848 schickte Kaiser Ninmyō (808–850) den Mönchen Ennin (794–864) nach Nikkōzan. Ennin war Mönch der buddhistischen Tendai-Schule und Abt des mächtigen Klostertempels Enryakuji auf dem Berg Hiei in Kyoto. Sein Auftrag war es, die verschiedenen Tempel und Schreine in Nikkōzan zu einer Einheit zusammenzubringen, die das Land spirituell schützen sollte.

Der nächste Meilenstein in der Entwicklung von Nikkōzan war im Jahr 1210 die Ernennung des Mönchs Benkaku (Daten unbekannt) zum 24. Abt. Benkaku hatte starke Beziehungen zur Region Kumano auf der Kii-Halbinsel und den dortigen Shugendō-Praktiken. Shugendō ist ein Glaubenssystem, das Elemente der alten Bergverehrung, des esoterischen Buddhismus und des Shintoismus miteinander verschmilzt. Es wurde in der späten Heian-Zeit (794–1185) konzipiert und stellt die körperliche Ausdauer als Weg zur Erleuchtung in den Fokus. So wie die drei heiligen Berge in Kumano mit drei Buddhas und drei Shinto-Gottheiten assoziiert werden, so setzte Benkaku auch die drei heiligen Berge in Nikkō mit drei buddhistischen Gottheiten und drei Shinto-Gottheiten gleich. Benkaku vergrößerte den Bezirk um den Shihonryūji, den ersten von Shōdō errichteten Tempel, und die Tempelanlage am Ufer des Sees Chūzenji.

Tempel in Japan haben oft angeschlossene Friedhöfe und Nikkōzan wurde zum größten und berühmtesten Mausoleum in Japan, als der erste Shogun der Tokugawa-Dynastie, Tokugawa Ieyasu (1543–1616), im Jahr 1617 im Tōshōgū-Schrein beigesetzt wurde. Sein Enkel, Tokugawa Iemitsu (1604–1651), der dritte Shogun, wurde 1652 im Taiyūin-Mausoleum beigesetzt.

Auch die Verbindungen zwischen Nikkōzan und dem Kaiser und seinem Hof waren recht eng. Im Jahr 1308 wurde Prinz Ninchō (gest. 1318) zum Oberabt ernannt. Er war der erste von vielen Mitgliedern der kaiserlichen Familie, die in dieses Amt berufen wurde. Tatsächlich wurde der Haupttempel von Nikkōzan 1655 zum monzeki geweiht: zu einem Tempel, dessen Abt von kaiserlicher oder aristokratischer Abstammung ist. Im selben Jahr wurde dem Tempel der Name „Rinnōji“ verliehen und Prinz Shuchō (1634–1680) wurde zum Abt sowohl des Rinnōji als auch des Kan'eiji-Tempels in Edo (heute Tokyo) ernannt. Dem Abt und seinen Nachfolgern in diesem Amt wurde der Titel „Rinnōji no Miya“ verliehen.

Der monzeki-Status des Rinnōji bestand bis 1868, als die japanische Regierung im ganzen Land die Trennung von Shintoismus und Buddhismus anordnete. Ab 1871 nannte man den Rinnōji wieder bei seinem früheren Namen Manganji. Zwölf Jahre später erlangte der Tempel jedoch erneut seinen monzeki-Status und erhielt die Erlaubnis, wieder den Namen Rinnōji zu verwenden.

La historia del Rinnoji comienza en el año 766, cuando el monje y asceta de montaña Shodo Shonin (735-817) cruzó el río Daiya y se dirigió a las montañas de Nikko. Su objetivo inmediato era escalar el monte Nantai. Lo logró en 782, en el tercer intento. Shodo y sus seguidores construyeron unos cuantos templos con techo de paja y exploraron la zona. En poco tiempo, muchos practicantes religiosos se mudaron a Nikko y se formó una próspera comunidad religiosa en la ladera de la montaña. A lo largo de los siglos, el Rinnoji se convertiría en uno de los templos budistas más poderosos de Japón, recibiendo el patrocinio tanto de los sogunes como de los emperadores.

En 848, el emperador Ninmyo (808-850) envió a Ennin (794-864), monje Tendai y abad del poderoso templo Enryakuji del monte Hiei de Kioto, a Nikkozan. El mandato de Ennin era convertir los diversos templos y santuarios de Nikkozan en una entidad unificada que protegiera espiritualmente al país.

El siguiente hito en el desarrollo de Nikkozan fue el nombramiento del monje Benkaku (fechas desconocidas) como el vigésimo cuarto abad en 1210. Benkaku tenía fuertes lazos con la región de Kumano, en la península de Kii, y sus prácticas de Shugendo. El Shugendo es un sistema de creencias que fusiona elementos de la antigua adoración de las montañas, el budismo esotérico y el sintoísmo. Organizado a finales del período Heian (794-1185), hace hincapié en la resistencia física como el camino hacia la iluminación. De la misma manera que las tres montañas sagradas de Kumano se asocian con tres budas y tres deidades sintoístas, Benkaku equiparó las tres montañas sagradas de Nikko con tres deidades budistas y tres deidades sintoístas. Benkaku amplió el recinto que rodea el Shihonryuji, el primer templo construido por Shodo, y el complejo de templos que hay a orillas del lago Chuzenji.

Los templos de Japón suelen tener cementerios adjuntos, y Nikkozan se convirtió en el mausoleo más imponente y famoso del país cuando el primer sogún Tokugawa, Ieyasu (1543-1616), fue consagrado en el santuario Toshogu en 1617. Su nieto, Iemitsu (1604-1651), el tercer sogún, fue enterrado en el mausoleo Taiyuin en 1652.

Los vínculos entre Nikkozan y el emperador y su corte también eran bastante fuertes. En 1308, el príncipe Nincho (m. 1318) se convirtió en el abad principal, siendo el primero de muchos miembros de la familia imperial en ser nombrado para el puesto. De hecho, en 1655, el templo principal de Nikkozan fue designado como monzeki, un templo cuyo abad es de linaje imperial o aristocrático. Ese mismo año recibió el nombre de Rinnoji, y el príncipe Shucho (1634-1680) fue nombrado abad tanto del Rinnoji como del templo Kan'eiji de Edo (actual Tokio). Su alteza y sus sucesores recibieron el título de Rinnoji no Miya.

El Rinnoji mantuvo el estatus de monzeki hasta 1868, cuando el Gobierno japonés ordenó la separación del sintoísmo y el budismo en todo el país. En 1871 había vuelto a adoptar su antiguo nombre de Manganji. Doce años después, sin embargo, recuperó el estatus de monzeki y recibió permiso para usar el nombre Rinnoji de nuevo.

เรื่องราวของวัดรินโนจิเริ่มต้นในปี ค.ศ. 766 เมื่อพระภิกษุผู้บำเพ็ญเพียรบนภูเขานามว่า โชโด โชนิน (ค.ศ. 735–817) ได้ข้ามแม่น้ำไดยะและมุ่งหน้าไปยังเทือกเขานิกโก เป้าหมายของท่านคือการปีนขึ้นภูเขา นันไต ท่านประสบความสำเร็จในการพยายามครั้งที่ 3 ในปี ค.ศ. 782 พระโชโดและผู้ติดตามได้สร้างวัดหลังคามุงจากเป็นจำนวนหลายแห่งและได้สำรวจพื้นที่ มีผู้คนที่นับถือศาสนาจำนวนมากได้ย้ายมาที่นิกโกมาเป็นเวลานานตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว และชุมชนทางศาสนาอันเจริญรุ่งเรืองก็ได้เติบโตขึ้นบนภูเขา ตลอดเวลาหลายศตวรรษ วัดรินโนจิได้กลายเป็นวัดของศาสนาพุทธที่มีเข้มแข็งมากที่สุดแห่งหนึ่งของประเทศญี่ปุ่น โดยได้รับการอุปถัมภ์จากทั้งโชกุนและจักรพรรดิหลายพระองค์

ในปี ค.ศ. 848 จักรพรรดินินเมียว (ค.ศ. 808–850) ได้ส่ง พระเอ็นนิน (ค.ศ. 794–864) พระภิกษุของนิกายเท็นได ผู้เป็นเจ้าอาวาสของวัดเอ็นเรียกูจิที่มีบารมีมากบนภูเขา ฮิเอในเมืองเกียวโตไปยังนิกโกซัง พระเอ็นนินได้รับคำสั่งให้พัฒนาวัดและศาลเจ้าต่าง ๆ ที่นิกโกซัง ให้เป็นมีเอกภาพเดียวกันที่พร้อมจะปกป้องประเทศในทางจิตวิญญาณ

เหตุการณ์สำคัญต่อมาในการพัฒนานิกโกซัง คือ การแต่งตั้งพระเบ็งกากุ (ไม่ทราบช่วงเวลา) ให้เป็นเจ้าอาวาสองค์ที่ 24 ในปี ค.ศ. 1210 พระเบ็งกากุมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับเขตคุมาโนะบนคาบสมุทรคิอิและแนวทางปฏิบัติของชูเก็นโด ชูเก็นโดเป็นระบบความเชื่อที่หลอมรวมองค์ประกอบต่าง ๆ ของการบูชาภูเขาแต่โบราณ พระพุทธศาสนาวัชรยาน และศาสนาชินโต จัดตั้งขึ้นในช่วงปลายสมัยเฮอัน (ค.ศ. 794–1185) เน้นความอดทนทางร่างกายเพื่อเป็นหนทางสู่ความเห็นแจ้ง เช่นเดียวกันกับที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ 3 แห่งที่คุมาโนะมีความเกี่ยวข้องกับพระโพธิสัตว์ 3 องค์ และเทพเจ้าในศาสนาชินโต 3 องค์ พระเบ็งกากุเปรียบเสมือนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 3 แห่งที่นิกโก โดยมีพระโพธิสัตว์ 3 องค์ และเทพเจ้าในศาสนาชินโต 3 องค์ พระเบ็งกากุขยายพื้นที่รอบวัดชิฮนริวจิ โดยวัดแรกที่สร้างโดยพระโชโด และกลุ่มวัดต่าง ๆริมฝั่งทะเลสาบชูเซ็นจิ

วัดในประเทศญี่ปุ่นมักจะมีสุสานอยู่ด้วย และนิกโกซังก็ได้กลายเป็นสุสานที่ยิ่งใหญ่และมีชื่อเสียงที่สุดในญี่ปุ่น เมื่อโชกุนคนแรกของตระกูลโทคุกาวะผู้มีชื่อว่า อิเอยาสุ (ค.ศ. 1543–1616) ได้ถูกตั้งสักการะอยู่ที่ศาลเจ้าโทโชกุในปี ค.ศ. 1617 และหลานชายของท่าน คือ อิเอมิตสึ (ค.ศ. 1604–1651) ผู้เป็นโชกุนลำดับที่ 3 ก็ได้รับการฝังร่างไว้ที่สุสานไทยูอินในปี ค.ศ. 1652

ความสัมพันธ์ระหว่างนิกโกซังกับจักรพรรดิและราชสำนักเองก็ค่อนข้างแน่นแฟ้น ในปี ค.ศ. 1308 เจ้าชายนินโช (สิ้นพระชนม์ปี   ค.ศ. 1318) ได้กลายมาเป็นหัวหน้าเจ้าอาวาส ซึ่งถือว่าเป็นราชตระกูลพระองค์แรกที่ได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งนี้ อันที่จริงแล้วในปี ค.ศ. 1655 วัดหลักของนิกโกซังได้ถูกกำหนดให้เป็น มอนเซกิ  คือวัดที่เจ้าอาวาสมีเชื้อสายราชวงศ์หรือชนชั้นสูง ในปีเดียวกันนั้น วัดก็ได้ถูกตั้งชื่อให้เป็น “ รินโนจิ” และเจ้าชายชูโจ (ค.ศ. 1634–1680) ก็ได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นเจ้าอาวาสทั้งวัดรินโนจิและวัดคันเอจิในเอโดะ (ปัจจุบันคือโตเกียว) ท่านและผู้สืบทอดของท่านได้รับฉายาว่า "รินโนจิ โนะ มิยะ"

สถานะของมอนเซกิ ของรินโนจิยังคงสืบทอดต่อไปจนกระทั่งปี ค.ศ.1868 เมื่อรัฐบาลญี่ปุ่นสั่งให้แยกศาสนาชินโตและศาสนาพุทธออกจากกันทั่วประเทศ ในปี ค.ศ. 1871 รินโนจิได้เปลี่ยนกลับไปใช้ชื่อเดิมคือ มังงันจิ อย่างไรก็ตาม ในอีก 12 ปีต่อมา ทางวัดก็ได้รับคืนสถานะมอนเซกิ และได้รับอนุญาตให้ใช้ชื่อรินโนจิอีกครั้ง